Czas kamienia
Dom bez taty jest jak zamek Hauru bez Calcifera.
Wszystko się psuje i rozpada. Nie ma wody.
Marcin próbuje naprawić pompę, mówi, jak bardzo mu smutno, bo gdyby tylko Janek tu był… Nie kończy zdania, próbuje dalej.
Krząta się, potyka o stosy rupieci. Nad pompą wiszą kółka z pierwszego wózka Emanuela, których tata nigdy nie pozwolił wyrzucić. Wyglądają jak aureole nad głową Marcina. Za każdym razem, gdy uderza o nie głową, parskam śmiechem, wybucham płaczem. Piwnica skrojona była na krępe ciało taty, a nie smukłego elfa Marcina.
Ktoś to kiedyś będzie musiał posprzątać.
Ukradkiem otwieram szafy, szukam zapachów.
Wspomnienie spisane na wszelki wypadek #1
To była ta noc, gdy pogotowie przyjechało drugi raz. Moja kolej czuwania przy tacie. Położyłam się na miejscu mamy. Dochodziła druga. Tata leżał spokojnie, oddychał lekko. Nie rzęził. Czasem unosił dłonie i poruszał nimi, jakby zaplatał nici. Zapytałam go, czy śpi, choć wcale nie spodziewałam się odpowiedzi. Powiedział, że nie. Wyraźnie i świadomie. Zaczęliśmy rozmawiać, nie wiem o czym.
„Uleczko, ja tego chyba nie przeżyję” – powiedział takim tonem, jakby się tłumaczył, jakby było mu przykro, że zawiódł. Obiecałam być przy nim. Głaskałam jego dłoń. Milczeliśmy.
To mogły być jego ostatnie świadome chwile. Obudziłam mamę i sama położyłam się w sąsiednim pokoju. Słyszałam każde ich słowo, gdy wspominali narodziny swoich dzieci, spacery z wnukami, jazdę na quadach podczas ostatnich wspólnych wakacji. No i śpiew mamy. Ojcowski dom. Śpiewała mu do rana, a ja starałam się zdusić w sobie płacz, by lepiej słyszeć, by nie przeszkadzać.
Te kilka godzin to najpiękniejsze (a może najważniejsze) chwile w moim dotychczasowym życiu.
Lanzarote — wyspa brązów, ciemnych zieleni, czerwieni i bieli. Ulubione kolory taty. Tyle razy mu o niej opowiadałam. Wydawało mi się wtedy, że ilość chwil jest nieskończona, że już za rok razem tam pojedziemy.
Popłakałam się nad tatarem z tuńczyka podanym na paście z awokado i wasabi. Mama też płakała. Białe obrusy, ocean, wiatr we włosach, choinki na stołach przyprószone sztucznym śniegiem.
Patrzę na mamę przez łzy, za nią rozpościera się widok na wulkaniczne skały i małe, białe domki. Uroda mojej matki i wyspy mają wiele wspólnego, jakieś surowe piękno. Pierwszy raz patrzę na nią w ten sposób.
Jak kraść ciastka samej sobie?
Czy czas dorosnąć?
Od dzieciństwa przedświąteczny czas wypełniony był kombinowaniem, podkradaniem się, podjadaniem świeżo pieczonych ciasteczek. Tak samo dostawałam po łapach, mając lat dziesięć i trzydzieści. Tak samo, po ciemku, zakradałam się z krzesłem do ich sypialni, by ściągnąć karton pełen ciastek z szafy i napchać sobie nimi usta.
Dziś piekłam je z mamą. Nikt mnie nie strofował, nikt nie kazał gwizdać (tata wiedział, że nie lubię mówić). Czuję się ciężka jak słoń, brak mi tej mysiej lekkości w polowaniu na okruszki.
Nie płakałam, śmiałam się dziś.
Dwa pytania, dwie strony tej samej monety.
Na korkowej tablicy w pokoju Emanuela wiszą dwie fotografie.
Pierwsze, czarno-białe zdjęcie. Emanuel ma trzy lata, ja ledwo przekroczyłam dwadzieścia. W rączce trzyma potłuczoną filiżankę. Tulimy się, jego wzrok mówi: chcę Cię zjeść.
Na drugim wszystko dzieje się w sadzie, który tata sadził, gdy byłam jeszcze maleńka. Teraz drzew już nie ma. Na fotografii utrwaliły się, przeznaczone do wycinki, jabłonie, śliwy i wiśnie. Gdzieś pomiędzy nimi zakopane są szczątki mojej świnki morskiej, zdechłych kur i królików. Pomiędzy drzewami na pieńku siedzi tata, na jego kolanach mama. Ręce i nogi tworzą sieć wokół zwartej bryły dwóch ciał.
Wszędzie miłość.
Kompletne i niekompletne.
Ani ludzi, ani rzeczy z tych zdjęć już nie ma. Ktoś się przepoczwarzył. Ktoś umarł.
Są chwile, gdy zupełnie nie rozumiem tej nieobecności. Ogarnia mnie panika, jakby czarny kisiel wypełniał moją czaszkę.
Czasem wtulam się wtedy w plecy Marcina.
Czasem idę na cmentarz. Tam stosy sztucznych kwiatów. Bardziej i mniej wyblakłe wyspy plastiku. Pośród nich jeden z nielicznych grobów przyozdobiony bukietem zgniłych już kwiatów.
I blisko mi do ich ostrego zapachu. I widzę piękno w ich śliskiej fakturze, unifikacji kolorów. I znów pragnę dla siebie tej lepkości życia/umierania.
Fotografia, której nie zrobiłam.
Koniec lata, długie cienie. Dwa ogromne orzechy. Za nimi ściana kukurydzy i gęsta trawa (już dawno powinna być skoszona). Promienie słońca z trudem przebijają się przez liście.
Zieleń pożera świat.
Pomiędzy drzewami rozwieszony jest hamak w kolorze czerwonej gliny. Z fałd materiału wystają zmęczone stopy z popękanymi piętami (starzec) i czubek łysej głowy (niemowlę). Trochę jakby ciało zmieniało przestrzeń czasową w czerwonym brzuchu hamaka.
Przychodzę. Patrzę na tatę. Nie wie, czy cieszyć się pięknem chwili, czy trwożyć jej ostatecznością. Wiem o tym i on to wie.
Spłoszony wstaje i odchodzi, nim zdążę zapytać o zdjęcie.
Mija dziewięć miesięcy nieznośnego braku.
