Myśl o własnej śmierci odsuwamy w czasie, budzi niechęć i lęk, bo kojarzy nam się z końcem, ostatecznością, z przeciwieństwem życia. A przecież życie i umieranie to równoległe procesy, umieranie rozpoczyna się wraz z narodzinami. Podobnie życie nie jest żadną stałą wartością, a raczej ciągłą zmianą w czasie. Nasz projekt ma na celu zwrócenie uwagi na oba procesy, tak by oswoić się z ich współistnieniem.

Spotykamy się z Malgorzatą Żerwe pierwszy raz. Ona, jako fascynatka cmentarzy i ich wielowymiarowej witalności i ja jako osoba interesująca się strachem przed okolicznościami umierania w kontekście wirtualnego życia,
Podczas spotkania rozmawiamy o aspektach śmierci jako etapie życia, przejścia w inny stan oraz kulturze funeralnej. Przy okazji przygotowujemy i zdobimy własne trumny – szafki na ciała.
Kochani, zapraszam serdecznie na dzisiejszą premierę. To nasze pierwsze spotkanie z Malgorzatą. Pierwsze, jednak niezwykle bliskie i intymne. Dziękuję kochana za układanie mnie do snu. Dziękuję Dawidzie za umożliwienie nam stworzenia tej przestrzeni. Piotrze, za rejestracje i bycie naszym dobrym duchem.

Tutaj więcej informacji: https://www.facebook.com/events/251182223313749/
Festiwal Nowe Epifanie
Realizacja: Małgorzata Żerwe, Urszula Kluz-Knopek
Kurator: Dawid Zalesky
https://noweepifanie.pl/wydarzenia/malowana-smierc/

Umieramy nie we własnym łóżku, a w szpitalnym. Żegnają nas nie osoby najbliższe, a pielęgniarki. Śmierć nie jest już aktem naturalnym. Stała się przegraną medycyny – mówi Urszula Kluz-Knopek, artystka i pisarka, podejmująca w swoich pracach temat ludzkiej śmiertelności.

Patrycja Dołowy: Śmierć dzieci to zresztą również tabu. W erze sprzed rozwoju mikrobiologii, medycyny i szczepionek dzieci powszechnie nie dożywały dorosłości, więc temat ich śmierci funkcjonował w świadomości społecznej. Dziś jest prawie kompletnie pominięty. Największy, totalny lęk rodzica, dla którego nie ma jak znaleźć ujścia.

Urszula Kluz-Knopek:Gdy kobiecie umrze mąż, to powiemy, że jest wdową. Jak dziecko traci rodziców czy rodzica, jest sierotą. A matka, która traci dziecko? Zobacz, jak bardzo to jest niewymawialne, skoro we współczesnym języku polskim brakuje na to słowa. Nawarstwienia tematów związanych z przemilczaniem śmierci jest tak dużo, że mogłybyśmy rozmawiać bez końca. I warto próbować odkopać ten temat. Odgrzebać choć trochę i móc spojrzeć na niego.

Zapraszam do przeczytania pełnego wywiadu na stronie magazynu WP