Haenyeo – Women of the Sea

Haenyeo to społeczność kobiet żyjących na wyspie Jeju, które z pokolenia na pokolenie zajmują się połowem owoców morza (zaledwie kilkuletnie dziewczynki są uczone nurkowania przez swoje matki i babcie). Nurkują na głębokość 20-30 metrów wyposażone jedynie w płetwy, gogle i rękawice. Kobiety są wolnymi nurkami, to znaczy, że nie używają butli z tlenem ani harpunów. Opracowały technikę oddychania, która pozwala zarządzać tlenem podczas długich pobytów pod powierzchnią wody.

Życie w harmonii z zasobami natury jest naczelną zasadą w kulturze haenyeo, dlatego przestrzegają sezonów łowieckim i zasad dotyczących tego, które morskie stworzenia i rośliny mogą zbierać, alby zapewnić naturalny wzrost morskiej flory i fauny.

Przyjmuje się, że średnia wieku kobiet wykonujących ten zawód to około 60 lat (obecnie ponad 90% haenyeo ma więcej niż 50 lat). Najmłodsza Haneyo ma 30 lat, mamy więc do czynienia z ginącą profesją. Zawód jest tradycyjnie dziedziczony, a dziewczęta uczy się nurkowania od najmłodszych lat. Kobiety Haenyeo utrzymują rodzinę, a mężczyźni opiekują się domami. Przedstawicielki tego zawodu reprezentują matriarchalną strukturę społeczną.

Pierwsze wzmianki na temat Haenyeo pochodzą z X wieku naszej ery. Do XVI wieku zawód ten wykonywali zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Legenda głosi, że przyczyną zmiany było wprowadzenie wysokich podatków od męskiej pracy, co poskutkowało decyzją o pozostaniu w domu z dziećmi, podczas gdy kobiety zajmowały się pracą. Innym wytłumaczeniem jest naturalna większa ilość tkanki tłuszczowej u kobiet, co pozwalało na dłuższe przebywanie w zimnej wodzie.

W latach 2012–2014 fotograf Hyung S. Kim pracował z haenyeo. Obserwował je i fotografował, gdy wynurzały się z mórz i w ten sposób stworzył serię portretów. Najmłodsza kobieta, którą sfotografował, miała 38 lat, a najstarsza ponad dziewięćdziesiąt. Seria portretów przedstawia coś, co równie dobrze można nazwać ostatnią generacją haenyeo

Hyung S. Kim tak mówi o swojej pracy:

„Dla mnie zdjęcia haenyeo odzwierciedlają i pokrywają się z obrazami mojej matki i babci. Są pokazywane dokładnie takie, jakie są, zmęczone i bez tchu. Ale jednocześnie ucieleśniają niesamowitą wytrzymałość psychiczną i fizyczną, ponieważ sama praca jest tak niebezpieczna; każdego dnia przekraczają cienką granicę między życiem a śmiercią. Chciałem uchwycić tę ekstremalną dwoistość kobiet: ich najwyższą siłę połączoną z ludzką kruchością. ”

Fotograf mówi o tym, że nie chciał przygotować wystawy dokumentującej haenyeo jako nurków, ale jako osoby, dlatego zdecydował się na użycie białego tła zamiast widoku oceanu i plaży (ich naturalnego środowiska).

Dziś tradycja znajduje się na liście UNESCO.

źródła:
– Strona Muzeum Dalekiego Wschodu w Sztokholmie
– Wywiad z autorem fotografii