Paradoksalne jest to (a może wcale nie jest to paradoksem, bo po prostu tak funkcjonuje świat), że im głębiej zanurzam się w umieranie, tym bardziej czuję, że żyję. To tak, jakbym miała do siebie pełniejszy dostęp, nic nie przyciemnia moich wartości, decyzje wydają się prostsze, sposoby postępowania pewniejsze.
Jest taka scena w czwartej części Obcego, gdy Ripley wchodzi do laboratorium pełnego pokracznych stworzeń. Obserwujemy powyginane, zniekształcone ciała, rozpoznajemy znane nam kształty. Jest w nich coś bliskiego, odrażającego i […]
W XIII wieku w samym centrum miasta powstaje kościół i cmentarz. Brno się rozwija, ludności przybywa. Ograniczenia wynikające z fortyfikacji, epidemii dżumy i cholery, które dziesiątkowały społeczeństwo i ogólny brak […]
Autobiograficzna opowieść Joan Dion zaczyna się od słów „Siadasz do kolacji i życie, jakie znasz, się kończy”. Te słowa, to jedna z notatek, jakie zapisała, krótko po śmierci męża i […]
